Wiosna 1409. Władysław Jagiełło szuka argumentów, które nastawią Europę pozytywnie do Korony i Litwy w wypadku konfliktu z Zakonem Krzyżackim. Znany krakowski wykładowca Stanisław ze Skarbimierza twierdzi, że istnieje wojna sprawiedliwa. Zbigniew Oleśnicki chce jak najszybciej powiedzieć o tym królowi. Ciołek ma szybko skończyć pisać sonet, który zamówił król dla królowej. Ale kradnie mu go książę Siemek i podrzuca Femce. Mścisław na białym koniu wjeżdża na wawelski dziedziniec i prosi o rękę Sofię. Królowa i dwórki próbują namówić Sofię, aby jak najszybciej przyznała się Mścisławowi do swoich kontaktów z Dypoldem. Na Wawel przyjeżdża poselstwo tatarskie. Karim Berdim jest pod urokiem Katarzyny z Goraja.
Wiosna 1409. Księżna Anna Witoldowa mówi Witoldowi, że Hanusz jest krzyżackim szpiegiem. Wielki Książę Litewski robi z niego swojego szpiega. Świdrygiełło zostaje pojmany przez Karima i jego Tatarów. Król godzi się na ślub Sofii z Mścisławem. W Krakowie płonie zamtuz.
Rok 1408. Jagiełło dowiaduje się o niestosownym zachowaniu pijanej Sofii w czasie spotkania z Dypoldem. Beata z Bożego Daru ma pomysł, jak uratować Sofię od klasztoru i zatrzymać ją na Wawelu. Trzeba ją wydać za mąż. Kandydatem jest owdowiały niedawno Mścisław. Na Litwie głód. Ulryk von Jungingen i Fryderyk von Wallenrode postanawiają uszczelnić granice, a Jagiełło każe przygotować wielki transport zboża. Saule ma jechać do Krakowa, aby zawiadomić króla, że Krzyżacy szykują się do wojny.
Rok 1408. Wielki Książę Litewski Witold oblega Moskwę, a książę Świdrygiełło ucieka do Wasyla Moskiewskiego. Witold przegrywa wojnę. Litwa głoduje. Zyndram i Anna Witoldowa dochodzą do wniosku, że Hanusz jest krzyżackim szpiegiem. Anna Cylejska postanawia pomóc Jagielle. Chce wysłać list do papieża, w którym opisane będą kłamstwa i niegodziwości zakonu. Sofia przyznaje się królowej do flirtu z Dypoldem i do tego, że omal nie została zdrajczynią.
Rok 1408. Księżna Aleksandra wraca do domu. Na Wawelu zostaje Siemek, którego Jagiełło traktuje jak syna. Świdrygiełło planuje wyprawę do Wasyla, do Moskwy, żeby zrobić na złość Witoldowi. Dypold wyznaje Sofii miłość i obiecuje małżeństwo w zamian za wykradzenie listu z kancelarii. Zbigniew Oleśnicki jest w tarapatach, bo postawił złe horoskopy i jeden z rajców stracił dużo pieniędzy. Z kłopotów wyciąga go dawny kolega - Andrzej z Tęczyna.
Wiosna 1408. Dziś w Krakowie będą dwa śluby - Anny z Goraja i Andrzeja z Tęczyna oraz Kata Bartosza z Aydeniz. Zakochana w Tęczyńskim Sofia postanawia się zemścić, psując noc poślubną Tęczyńskich. Rozsypuje im na prześcieradle nasiona i sól. Potem idzie z Dypoldem do stajni. Do Krakowa wraca Zawisza Czarny i przywozi informację, że Krzyżacy kupili Drezdenko. Król Władysław mówi Mikołajowi Trąbie, że trzeba dążyć do wojny z Zakonem.
„Korona królów. Jagiellonowie” łączy dramat z historią, miłość z dziejami.
Władców czyni ludźmi, ludzi czyni władcami.
Przez całe średniowiecze (a także epokę nowożytną) dziecko nie było traktowane jak… dziecko. Była to po prostu pomniejszona kopia dorosłego. Nie było ubranek szytych specjalnie dla dzieci, nosiły one stroje dorosłe, niewygodne, nieprzystosowane do ich wieku i temperamentu. Rożnie rozumiano także granice wieku dziecięcego.
W zjednoczonym państwie polskim wyłoniła się potrzeba utworzenia mocnego dworu, który byłby zapleczem i wsparciem władcy. Rozumiał to doskonale Kazimierz Wielki, który – czerpiąc z tradycji dworów książąt dzielnicowych, ale także obserwując funkcjonowanie dworów praskich i węgierskich, starał się stworzyć prawdziwy dwór królewski. Jednak – pomimo wzorców węgierskich – dwór kazimierzowski pozostał na wskroś polski, nie wprowadzono np. etykiety, która funkcjonowała na dworze Karola Roberta, a później jego syna Ludwika (np. tam w obecności władcy mógł usiąść tylko biskup, u nas wszyscy urzędnicy siadali, gdy tylko usiadł król). Po śmierci Kazimierza na zamku wawelskim przez kilka lat zasiadała, jako regentka z ramienia syna Elżbieta, ale po jej wyjeździe zamek opustoszał.
