Korona królów
Jagiełło jest coraz słabszy. Spytek wraca z Litwy, ale bez księżnej Anny i małego Korygiełły. Przywozi natomiast prezent dla Awdokii od jej męża Daniła. A w wawelskiej auli mistrz Giovanni szkicuje twarz króla Jagiełły. Ten rysunek ma być wzorem dla królewskiego nagrobka. Zofia prosi męża, żeby nie jechał do Lwowa na spotkanie ze Świdrygiełłą. Król przed wyjazdem poleca żonie tworzenie stronnictwa młodych, czyli juniores. Nocą słuchają słowika. Mały Korygiełło jest bardzo chory. Anna Twerska sądzi, że ktoś rzucił na dziecko jakiś zły urok. Krywe straszy księcia gniewem bogów za bratobójczą wojnę. Świdrygiełło ostatecznie zgadza się na pojednanie z bratem. Toskański mistrz Giovanni emabluje krakowskie niewiasty, które są nim zachwycone.
Wiosna 1434. Zofia jest załamana wyjazdem Marii do Sieradza, gdzie jej mąż, były hospodar mołdawski Eliasz, został zamknięty w areszcie. Król Władysław przyjmuje na Wawelu czeską delegację. Biskup Oleśnicki ostro upomina króla, który dziękuje czeskim husytom za wspólną walkę z Krzyżakami. Świadkami kłótni są królewicze Władysław i Kazimierz. Świdrygiełło wypuszcza na wolność Spytka. W kolejnej bitwie ponosi klęskę, a mały Korygiełło zaczyna chorować. Do Krakowa przybywa mistrz Giovanni, który ma zaprojektować i nadzorować wykonanie królewskiego nagrobka.
Koniec 1433 roku. Podpisany zostaje 12-letni rozejm z Krzyżakami. Na Wawelu królowa Zofia i księżna Wasylisa odkrywają, że Eliasz bije swoją żonę, a ich siostrę Marię. Jagiełło zgadza się, żeby Maria została w Krakowie w czasie, kiedy jej mąż będzie przebywał pod strażą w Sieradzu. Zdradzony przez Krzyżaków Świdrygiełło szuka żony i synka. Zamiast nich znajduje Spytka. Chce go zabić, ale Anna z dzieckiem odnajdują się. Księżna wstawia się za rycerzem. Hynek i Gromek nadal zamieniają się rolami. I niestety mają coraz większe kłopoty.
Spytek, księżna Anna i malutki Korygiełło, w drodze do Krakowa omal nie wpadają w ręce bojarów. Z opresji ratuje ich guślarz Krywe. Świdrygiełło, na wieść o zaginięciu Anny, szaleje i przysięga zemstę. Na Wawel przybywa zdetronizowany mołdawski hospodar Eliasz z żoną Marią. Jagiełło nazywa Eliasza zdrajcą i zamyka ich w areszcie domowym. Zofia nie wie, że Eliasz znęca się nad swoją żoną. Na królewski zamek przybywa także, po raz kolejny, Petra, szpieg Luksemburczyka. Hynek znów podszywa się pod Gromka na randce z Jagną. Tym razem Jagna odkrywa podstęp.
Spytek i Semen Holszański przybywają do Wilna z misją bezpiecznego przewiezienia Anny i małego Korygiełły do Krakowa. Na Litwie wielu chce zabić syna Świdrygiełły. Polski rycerz zabiera ich z Wilna. Tymczasem, z kolejną misją uwolnienia księżnej Anny i małego księcia, rusza Danił. Wojska polsko-czeskie osiągają spektakularne sukcesy w wojnie z zakonem, ale po koronacji Zygmunta Luksemburskiego na cesarza, Jagiełło decyduje się na rozejm. Tymczasem arcybiskup Jastrzębiec i Dziersław chowają skarb w dużym dole.
Lato 1433. Polacy posuwają się w głąb państwa zakonnego. Zakon prosi o rozejm. Jan Szafraniec, który dowodzi wojskami Korony, chce iść dalej, odbić całe Pomorze, ale zaczyna chorować. Honzik znajduje dla niego lekarstwo, jednak jest za późno. Jan Szafraniec umiera. Papież koronuje Zygmunta na cesarza Niemiec. To skłania Jagiełłę do wstrzymania działań wojennych. Awdokia z Wasylisą martwią się o swoich mężów, którzy są na wojnie. Odprawiają gusła, które robią trochę zamieszania na Wawelu. Lech i Jagna odzyskują wolność. Gromek stara się o względy młodej złodziejki. Pomaga mu w tym brat bliźniak Hynek.
„Korona królów. Jagiellonowie” łączy dramat z historią, miłość z dziejami.
Władców czyni ludźmi, ludzi czyni władcami.
Władysław Jagiełło zajadał się żurem, ale nie przepadał za jabłkami. Podobnie jak Kazimierz Jagiellończyk czy Zygmunt Stary, zamiast pić miód wolał uraczyć się kielichem wody. Co ciekawe, przedstawiciele największej polskiej dynastii nie posługiwali się widelcami – do jedzenia używali noży, łyżek oraz dłoni, które wycierali w haftowane obrusy. Zobaczcie, jakie potrawy i napoje królowały na stołach za czasów panowania Jagiellonów.
Przez całe średniowiecze (a także epokę nowożytną) dziecko nie było traktowane jak… dziecko. Była to po prostu pomniejszona kopia dorosłego. Nie było ubranek szytych specjalnie dla dzieci, nosiły one stroje dorosłe, niewygodne, nieprzystosowane do ich wieku i temperamentu. Rożnie rozumiano także granice wieku dziecięcego.
