Korona królów
Jesień 1410. Na rozkaz króla Jagiełły wojska polskie wycofują się z oblężenia Malborka. Zyndram nie zgadza się z tym rozkazem. Mścisław donosi o tym królowi. W drodze do Krakowa Jagiełło niespodziewanie traci przytomność. Zostaje odwieziony do Płocka. Tam spotyka Elżbietę Granowską. Mikołaj Trąba i Zbigniew z Brzezia naradzają się z kanonikiem Pawłem Włodkowicem, jak bronić polskiej racji po atakach o niehonorową walkę w bitwie pod Grunwaldem. Wojska węgierskie najeżdżają na ziemię sądecką. Obroną Krakowa dowodzić będzie kasztelan lubelski Jan ze Szczekocin. Katarzyna z Goraja jedzie do siostry, do majątku Tęczyńskich. Jednak po drodze zostaje porwana.
Król Władysław Jagiełło odsyła zwłoki Ulryka von Jungingena do Malborka. Druhowie Mszczuja przysięgają zachować w tajemnicy, kto zabił Wielkiego Mistrza. Saule ratuje Pietrka z rąk knechta, zostaje ranna i umiera na rękach Arunasa. W Krakowie biją dzwony z okazji zwycięstwa pod Grunwaldem. Arcybiskup Mikołaj Kurowski czyta Annie Cylejskiej list od Jagiełły. Do Krakowa wjeżdża wóz z Bogdanem i Lechem. Nieradka dowiaduje się o śmierci Jurgi.
Grunwald, 15 lipca 1410 r. Król Władysław Jagiełło obserwuje bitwę ze wzgórza, a Wielki Mistrz Ulryk von Jungingen walczy razem ze swoimi rycerzami. Zaczyna się bitwa. Dypold szarżuje z kopią wprost na Jagiełłę. Król strąca go z konia, a Oleśnicki go dobija. Zakon zaczyna przegrywać. Giną krzyżaccy dostojnicy. Ginie Wielki Mistrz. Król Władysław ogłasza koniec bitwy. Na Wawelu Anna Cylejska czuwa przy chorej córce. Wreszcie gorączka spada i dziewczyna się budzi.
Grunwald, 14 lipca 1410 r. Ulryk von Jungingen ustawia wojsko na wzgórzach koło Stębarku i zapowiada, że zniszczy unię Korony i Litwy. Jagiełło natomiast spokojnie uczestniczy we mszy odprawianej przez Mikołaja Trąbę. Potem zaczyna wydawać rozkazy jak mają być ustawione chorągwie. Niech Krzyżacy czekają w upale. Tuż przed bitwą Jurga zostaje rycerzem, a w Krakowie okazuje się, że Nieradka jest w ciąży. Pietrek znowu wymyka się z obozu i wpada w ręce Krzyżaków. Posłowie krzyżaccy przywożą dwa miecze. Król przyjmuje miecze i wreszcie wydaje rozkaz. Wojsko rusza do boju. Na Wawelu choruje królewna Jadwiga. Skaleczyła się w rączkę, która spuchła. Medyk królewski nie wie, jak wyleczyć dziecko. Arcybiskup Mikołaj Kurowski przykłada na skaleczoną rączkę chleb z pajęczyną.
9-13 lipca 1410 r. Mistrz Jaromir każe rozebrać most przez Wisłę pod Czerwińskiem i ukryć łodzie na wypadek konieczności szybkiego odwrotu. Krzyżacy nie mogą rozszyfrować strategii Jagiełły. Obie strony szukają odpowiedniego miejsca na wielką bitwę. Jurga podsłuchuje krzyżackich knechtów i dowiaduje się o zasadzce. Zostaje ranny, ale dociera do polskiego obozu. Kowal Bogdan postanawia wykuć mu napierśnik. Pietrek się odnajduje. Mówi Zyndramowi, że Mścisław zamordował człowieka w Krakowie i że to on z kilkoma Tatarami spalił polską wieś. Zygmunt Luksemburski wypowiada Polsce wojnę. Królowa Anna Cylejska zachowuje spokój. Rozkazuje, aby Krakowa bronił Jan ze Szczekocin.
Czerwińsk, 01 lipca 1410 r. Król Jagiełło daje sygnał Mistrzowi Jaromirowi do budowy mostu. Zbigniew z Brzezia przekazuje wojsku rozkaz króla o zmianie kierunku marszu. Ulryk von Jungingen nie wie, gdzie jest polska armia. W obozie królewskim coraz więcej wojska. Przybyło Mazowsze z Januszem Warszawskim i księciem Siemkiem. Wszyscy czekają na Litwinów. Femka z Bdzigostem szukają Pietrka, a Sofia pakuje kufry, bo ma jechać do majątku męża. Namiestnik Mikołaj Kurowski negocjuje z Mikołajem Wierzynkiem nowy podatek od mieszczan na cele wojenne. Anna Cylejska ma żal, że jest pomijana w sprawowaniu rządów. Pietrek na wozie płatnerza dociera do przeprawy i wpada w ręce Mścisława. Poznaje buty mordercy z Krakowa.
„Korona królów. Jagiellonowie” łączy dramat z historią, miłość z dziejami.
Władców czyni ludźmi, ludzi czyni władcami.
Przez całe średniowiecze (a także epokę nowożytną) dziecko nie było traktowane jak… dziecko. Była to po prostu pomniejszona kopia dorosłego. Nie było ubranek szytych specjalnie dla dzieci, nosiły one stroje dorosłe, niewygodne, nieprzystosowane do ich wieku i temperamentu. Rożnie rozumiano także granice wieku dziecięcego.
W zjednoczonym państwie polskim wyłoniła się potrzeba utworzenia mocnego dworu, który byłby zapleczem i wsparciem władcy. Rozumiał to doskonale Kazimierz Wielki, który – czerpiąc z tradycji dworów książąt dzielnicowych, ale także obserwując funkcjonowanie dworów praskich i węgierskich, starał się stworzyć prawdziwy dwór królewski. Jednak – pomimo wzorców węgierskich – dwór kazimierzowski pozostał na wskroś polski, nie wprowadzono np. etykiety, która funkcjonowała na dworze Karola Roberta, a później jego syna Ludwika (np. tam w obecności władcy mógł usiąść tylko biskup, u nas wszyscy urzędnicy siadali, gdy tylko usiadł król). Po śmierci Kazimierza na zamku wawelskim przez kilka lat zasiadała, jako regentka z ramienia syna Elżbieta, ale po jej wyjeździe zamek opustoszał.
