Rok 1407. Królowa Anna Cylejska ma na swoim dworze miłosny trójkąt - Anna Gorajska - Sofia - Andrzej Tęczyński. Młody kasztelan pada na kolana i prosi o rękę Anny z Goraja, ale jednocześnie zerka na Sofię. Królowa i Beata z Goraja nie przyjmują oświadczyn. Król Władysław popiera awans Mikołaja Trąby na kanonika krakowskiego, a księcia Świdrygiełłę wysyła do Tatarów, aby się dowiedział, czy Orda wspomoże Koronę w ewentualnej wojnie z Zakonem. Ale Świdrygiełło, gdy spotyka w stajni Johanna, każe mu przekazać Ulrykowi von Jungingenowi, że Jagiełło szykuje się do wojny z Krzyżakami. Zyndram próbuje porozmawiać z ukochaną Femką, która płacząc, mówi mu, że nie może mieć dzieci, więc nie chce litości i oddaje mu wolność. Nagle podbiega Pietrek. Czy Zyndram go polubi? W Malborku Wielki Mistrz Konrad von Jungingen, będąc na łożu śmierci błaga Ulryka, aby nie dążył do wojny z Polską. Prosi też krzyżackich dostojników, aby przysięgli, że nie poprą Ulryka w wyborach na wielkiego mistrza. Bo on zniszczy zakon. Konrad mówi to i... umiera.
Rok 1407. Królowa Anna Cylejska próbuje wymóc na królu Władysławie zmianę ochmistrza. Femka nie chce być ciężarem dla Zyndrama, ale nie ma dokąd pójść z dzieckiem. Chce, aby Pietrek z nią został. Swojego dziecka nie może już mieć. Świdrygiełło przyjeżdża do Wilna i omawia z księciem Witoldem ewentualne plany wojny z Wasylem, ale gra na dwa fronty. Ważne, kto da więcej. Wysyła więc do Moskwy posłańca z informacją o szybkim zerwaniu rozejmu. Brat Bdzigost i Jurga spotykają dominikanina Jana Falkenberga. Zyndram i Johann przywożą wieści z Malborka. Ulryk von Jungingen czeka tylko na śmierć brata, aby wprowadzić w zakonie swoje rządy.
Rok 1406. Król Władysław Jagiełło ma pretensje do królowej Anny, że nie wyjechała z Krakowa. A ona organizowała pomoc dla chorych i głodujących mieszkańców Krakowa. Król po raz kolejny nie docenił żony. Ulryk Von Osten i Ulryk von Jungingen dobijają targu w sprawie dzierżawy Drezdenka. Arunas chce pracą i modlitwą odpokutować grzechy swojej żony Saule), która tymczasem dogadała się ze zbójem Wojsławem i jego kompanami. Mieszczanie świętują koniec zarazy.
Rok 1406. W Krakowie wybuchła zaraza. Zaczyna panować głód. Anna Cylejska podstępem opuszcza komnatę i organizuje pomoc dla mieszkańców Krakowa. Zyndram i Ciołek wracają z misji do Malborka - Ulryk von Jungingen połknął przynętę. W krakowskim zamtuzie, w którym leżą chorzy, Femka poznaje małego Pietrka.
Rok 1406. Ochmistrz Klemens z Moskorzewa przynosi na Wawel hiobową wieść – w mieście wybuchła zaraza. Królowa Anna zostaje na miejscu i z pomocą Sofii i Andrzeja Tęczyńskiego organizuje pomoc dla głodujących i chorych. Panny Gorajskie nie chcą wspierać królowej. Na Wawel dociera zaraza – zaczynają chorować wawelscy strażnicy. Dlatego Andrzej Tęczyński postanawia zamknąć królową w komnacie. Żeby ją strzec. Specjalne patrole znakują zakażone domy, chorzy są izolowani, a zmarli wyrzucani za mury, gdzie ich ciała będą palone. Smród dociera nawet na Wawel.
Jesień 1406. Anna Cylejska znajduje w swej sypialni Jakuba z Kobylan i wyrzuca go za drzwi. Anna szykuje dla męża niespodziankę - wielkie polowanie, ale Jagiełło planuje już wyjazd do Wilna... bez żony. Król Władysław jest wściekły na Zbigniewa z Brzezia, że ten nie ocalił przed ścięciem Andrzeja Wierzynka. Na Wawel przychodzą rajcy. Jagiełło nie tylko ich nie przyjmuje, ale cofa prawo składu dla miasta na ołów z Olkusza.
„Korona królów. Jagiellonowie” łączy dramat z historią, miłość z dziejami.
Władców czyni ludźmi, ludzi czyni władcami.
Przez całe średniowiecze (a także epokę nowożytną) dziecko nie było traktowane jak… dziecko. Była to po prostu pomniejszona kopia dorosłego. Nie było ubranek szytych specjalnie dla dzieci, nosiły one stroje dorosłe, niewygodne, nieprzystosowane do ich wieku i temperamentu. Rożnie rozumiano także granice wieku dziecięcego.
W zjednoczonym państwie polskim wyłoniła się potrzeba utworzenia mocnego dworu, który byłby zapleczem i wsparciem władcy. Rozumiał to doskonale Kazimierz Wielki, który – czerpiąc z tradycji dworów książąt dzielnicowych, ale także obserwując funkcjonowanie dworów praskich i węgierskich, starał się stworzyć prawdziwy dwór królewski. Jednak – pomimo wzorców węgierskich – dwór kazimierzowski pozostał na wskroś polski, nie wprowadzono np. etykiety, która funkcjonowała na dworze Karola Roberta, a później jego syna Ludwika (np. tam w obecności władcy mógł usiąść tylko biskup, u nas wszyscy urzędnicy siadali, gdy tylko usiadł król). Po śmierci Kazimierza na zamku wawelskim przez kilka lat zasiadała, jako regentka z ramienia syna Elżbieta, ale po jej wyjeździe zamek opustoszał.
