Zawisza Czarny, nieustraszony rycerz i sprawny dyplomata, urodził się ok. 1370 r. w Garbowie i zmarł 12 czerwca 1428 r. pod Gołąbcem. 

Rycerz szybko stał się jednym z najbardziej zaufanych ludzi króla Władysława Jagiełły, który uczynił go swoim dyplomatą. Zawisza został oddelegowany na Sobor w Konstancji w latach 1414-1418, na którym podejmowany był temat konfliktu polsko-krzyżackiego. Wysłannik króla wstawił się również za oskarżonym o herezję Janem Husem. Gdy 9 maja 1418 r. oświadczył, że za wszelką cenę będzie bronić czci Jagiełły, udało mu się uzyskać od Marcina V potępienie oszczerstwa napisanego przez Jana Falkenberga „Satyra przeciw herezji i innym nikczemnościom Polaków i ich króla Jagiełły”. 

Zawisza Czarny przyczynił się do zwycięstwa w 15 lipca 1410 r. na polach Grunwaldu. Gdzie starły się siły wojskowe Władysława Jagiełły z Krzyżakami. Jak głosi legenda, to właśnie jemu zawdzięczamy obronę chorągwi, gdyby nie on, wpadłaby w ręce Krzyżaków.

Zawisza podczas swojego życia uczestniczył w wojnach z Krzyżakami, Turkami i husytami. Około 1397 r. poślubił Barbarę z herbu Pilawa, bratanicę biskupa krakowskiego Piotra Wysza. Choć było to małżeństwo z rozsądku, rycerz doczekał się czterech synów. 

Ostatnią misją Zawiszy okazała się wyprawa z roku 1428, w czasie której zginął z rąk Turków.