Biskup krakowski Zbigniew Oleśnicki herbu Dębno urodził się 5 grudnia 1389 r. w Siennie. Był synem Jana z Oleśnicy, doradcy króla Jagiełły. Zmarł 1 kwietnia 1455 r. w Sandomierzu. Był pierwszym kardynałem polskiej narodowości.

Jego kariera polityczna przyspieszyła, kiedy Jagiełło postanowił nagrodzić go za uratowanie życia w trakcie Bitwy pod Grunwaldem. Oleśnicki zrzucił z konia rycerza misieńskiego Dypolda von Köckritza, który próbował zaatakować króla. Uznano to jednak za czyn, który nie pozwolił mu wejść do stanu rycerskiego. Karierę na dworze rozwijał jako duchowny. Miał bardzo silną pozycję będąc biskupem krakowskim.

Był na polskim dworze stronnikiem króla Niemiec Zygmunta Luksemburskiego. Blokował m.in. koronację Witolda na króla Litwy. Sprzeciwiał się też regencji dla królowej Zofii po koronacji małoletniego Władysława III, sam stając na czele Rady Opiekuńczej, co dawało mu ogromną władzę. O nią walczył właśnie z wdową po zmarłym królu. Wspierał Niemców i Zakon Krzyżacki w walce z ruchem husyckim w Czechach i dążył do inkorporacji Księstwa Litewskiego do Korony, wspierając stronnictwo niemieckie.