Urodzony ok. 1362, zmarł 1 czerwca 1434 roku. Syn Olgierda i jego drugiej żony Julianny, córki księcia twerskiego Aleksandra, wnuk Giedymina. Założyciel dynastii Jagiellonów w Polsce.

Wielki książę litewski w latach 1377–1381 i 1382–1401, od 1386 mąż Jadwigi Andegaweńskiej.

Objął tron wielkoksiążęcy w Wilnie po śmierci ojca w 1377. Odsunął od władzy swojego stryja, księcia Kiejstuta. W 1385 w Krewie na mocy układów z Polską, zobowiązał się do przyjęcia chrztu i chrystianizacji Litwy oraz poślubienia królowej polskiej Jadwigi w zamian za tron polski, który objął rok później. Był znakomitym władcą i mężem stanu, z ogromnym poczuciem humoru, dystansem do siebie.

Prowadził wielką wojnę z zakonem krzyżackim (1409–1411) i dowodził zwycięskimi wojskami polsko-litewskimi w bitwie pod Grunwaldem. Pokojami toruńskim i melneńskim uregulował stosunki Polski i Litwy z Krzyżakami. Nie przyjął zaproponowanego mu przez husytów tronu czeskiego. Za cenę licznych przywilejów szlacheckich wywalczył sukcesję tronu polskiego dla syna Władysława.
<
Po śmierci królowej Jadwigi ożenił się po raz drugi z Anną Celejską, wnuczką Kazimierza Wielkiego, z którą miał córkę Jadwigę.