Korona królów
Początek 1438 roku. Król Władysław Jagiellończyk nie wie, jaką podjąć decyzję w sprawie korony czeskiej dla Kazimierza. Zofia i juniorzy spotykają się z Czechami. Zofia blefuje, że Władysław zgadza się, aby jego brat dostał czeską koronę. Kucharz Tomasz traci posadę za pobicie wojewody Malskiego. I ma o to pretensje do żony. Katarzyna Karska prosi Malskiego, żeby wycofał oskarżenie. W wawelskiej kuchni bałagan i same problemy. Hynek ma nad tym zapanować. W mieście Katka pewna, że nawiedziła ją Matka Boska, próbuje nawracać grzeszników. I prosi Jana Długosza, sekretarza biskupa krakowskiego, o rozmowę z Oleśnickim.
Początek 1438 roku. Na Wawel przyjeżdżają Honzik z Sanu i Jan Capek z Holeszowic. Proponują koronę Kazimierzowi. Królowa Zofia jest za, Oleśnicki – przeciw. Katkę nawiedza we śnie Matka Boska. I teraz żona rzeźnika ma misję. Ostrzega mieszczan, że jeśli nie porzucą życia w grzechu, spotka ich straszna kara. Kunegunda wymusza na Giovannim ślub w Krakowie. Wojewoda Malski w końcu wyznaje Karskiej miłość i... dostaje w twarz od jej męża, kucharza Tomasza. Mszczuj zostaje wdowcem. Wraca na Wawel.
Początek 1438 roku. Król Władysław Jagiellończyk po raz pierwszy stawia się Oleśnickiemu. Chodzi o biskupstwo poznańskie. Na Wawel przyjeżdża owdowiała cesarzowa Barbara Cylejska i próbuje oczarować Władysława. Władysław nie jest zainteresowany cesarzową, starszą od swojej matki, a Kazimierz tylko go w tym utwierdza. Zofia pozbywa się Barbary z Wawelu, dając jej dochody z Sandomierza i ziemi sandomierskiej. Między ochmistrzynią królowej Katarzyną Karską, a wojewodą łęczyckim Malskim coraz częściej pojawia się nić porozumienia, a nawet sympatii. Mszczuj jedzie do swojego majątku. Jego żona jest ciężko chora. W Krakowie Bdzigost i przyjaciele sposobem doprowadzają do narzeczeństwa Giovanniego i Kunegundy.
Jesień 1437 r. Stronnictwo królewskie się wykrusza. Piotr Szafraniec, Wojciech Jastrzębiec i Stanisław Ciołek umierają. Młody król Władysław słyszy od Grety niepokojącą przepowiednię o swoich krótkich rządach. Do Sanoka przyjeżdża królewicz Kazimierz. Królowa Zofia rusza na Wawel, żeby skonsolidować opozycję wobec Oleśnickiego i wesprzeć Władysława. Do Budy przyjeżdżają polscy posłowie, Sambor i Mszczuj, próbując po raz kolejny prosić cesarza o rękę jego wnuczki dla polskiego króla. Cesarzowa Barbara Cylejska proponuje im swoją rękę. Zygmunt Luksemburski umiera.
Wrzesień 1435 roku. Wojska Świdrygiełły ponoszą klęskę pod Wiłkomierzem. Ranny w bitwie Zygmunt Korybutowicz umiera. Na Wawelu chaos, bo kucharz jest chory, a kuchcik zaginął. Tymczasem z Wisły wyłowiono topielca. Gromek mdleje, gdy widzi wyłowione zwłoki. Na szczęście to nie Hynek. Karska ma tajemniczego adoratora. Tym razem dostała bukiet czerwonych róż. Malski dziwnie się zachowuje. Dorota wzdycha do Mszczuja, ale udaje niedostępną. Zofia i Hincza coraz bardziej się do siebie zbliżają.
Początek 1435 roku. Maria, po ucieczce od brutalnego męża, rusza na Litwę. Towarzyszą jej Spytek i Andrzej Tęczyński. Jan Hincza namawia Dziersława, by pogodził się ze stryjem i oddał zrabowane mu skarby. Do arcybiskupa Jastrzębca dociera tylko ułamek roztrwonionego majątku. Dorota z Rytwian jedzie do Sanoka. Towarzyszy jej Mszczuj. Na zamku sanockim Karska ma tajemniczego adoratora, który podrzuca jej prezenty. Zygmunt Korybutowicz dociera do Krzyżaków. Proponuje układ przeciwko Koronie. Do paktu dołącza Świdrygiełło.
„Korona królów. Jagiellonowie” łączy dramat z historią, miłość z dziejami.
Władców czyni ludźmi, ludzi czyni władcami.
Władysław Jagiełło zajadał się żurem, ale nie przepadał za jabłkami. Podobnie jak Kazimierz Jagiellończyk czy Zygmunt Stary, zamiast pić miód wolał uraczyć się kielichem wody. Co ciekawe, przedstawiciele największej polskiej dynastii nie posługiwali się widelcami – do jedzenia używali noży, łyżek oraz dłoni, które wycierali w haftowane obrusy. Zobaczcie, jakie potrawy i napoje królowały na stołach za czasów panowania Jagiellonów.
Przez całe średniowiecze (a także epokę nowożytną) dziecko nie było traktowane jak… dziecko. Była to po prostu pomniejszona kopia dorosłego. Nie było ubranek szytych specjalnie dla dzieci, nosiły one stroje dorosłe, niewygodne, nieprzystosowane do ich wieku i temperamentu. Rożnie rozumiano także granice wieku dziecięcego.
