Pierwszym marszałkiem dworu Jagiełły został Mikołaj Bogoria, który zmarł w 1388 r. i wówczas zastąpił go Dymitr z Goraja, dotychczasowy podskarbi, a zatem człowiek zaufany, zarządzający skarbcem. Znał język ruski, więc bez problemu dogadywał się w monarchą i mógł służyć także za ewentualnego tłumacza. To on kształtował struktury dworu monarchy, dbał o jego spokój, zaspokojenie wszystkich potrzeb oraz bezpieczeństwo w zamku i podróży. Towarzyszył zresztą władcy we wszystkich objazdach po kraju, nadzorując je.

Natomiast pierwszym ochmistrzem na dworze Jadwigi został Krystyn z Ostrowa. Jadwiga, mając lat 13, nie mogła decydować o jego wyborze, najpewniej w porozumieniu z Jagiełłą to właśnie panowie polscy wybrali go na zarządzającego dworem władczyni. Jagiełło znał go od dawna, ponieważ Krystyn niejednokrotnie posłował na Litwę przed wyborem wielkiego księcia na króla Polski. Urząd ochmistrza był zatem niejako wyrazem wdzięczności dla Krystyna za uczestniczenie w pertraktacjach polsko-litewsko-węgierskich. To on dbał o władczynię, o zaspokojenie jej potrzeb, oraz strukturę dworską zarówno na zamku, jak i w trakcie podróży władczyni. Czuwał nad zaopatrzeniem kuchni królowej oraz nad tym, aby cały jej dwór miał gdzie się pożywiać i z czego. Był ochmistrzem Jadwigi aż do roku 1396, a zatem na tyle długo, aby poznać zwyczaje władczyni i dobrze spełniać jej prośby.

Zastąpił go protegowany Spytka z Melsztyna – Piotr Rpiszka. Zaraz potem władca nadał królowej znaczne dochody, co wzmocniło urząd ochmistrza i dało dworowi królowej pewna swobodę finansową. Piotr przebywał stale u boku władczyni; nie był zaangażowany w życie polityczne, jak jego poprzednik, który często wyjeżdżał i wówczas mianował na czas swojej nieobecności któregoś z ważnych urzędników dworu królowej na swojego zastępcę. Rpiszka został ochmistrzem dworu Jadwigi niewątpliwie z polecenia Spytka z Melsztyna, ale także z zatwierdzenia królewskiego. Pełnił ten urząd jednak tylko dwa lata, już w 1398 r. zastąpił go możny Jan z Tęczyna, jedna z bardziej wpływowych osób na dworze Władysława Jagiełły. Jagiełło, mianując Jana ochmistrzem dworu Jadwigi, nadał mu dodatkową funkcję, bowiem Jan był wówczas także kasztelanem krakowskim, najważniejszym urzędnikiem świeckim w ówczesnej Polsce. Miał wobec tego wiele innych obowiązków, nie mógł w pełni poświęcić się dworowi władczyni. Często go zatem opuszczał, wyznaczając swoich zastępców spośród innych urzędników dworskich.

Drugim w kolejności, najważniejszym urzędnikiem, zarówno na dworze królowej, jak i króla był kuchmistrz. Był to człowiek, który dbał przede wszystkich o urzędników związanych ze stołem – podstolich, podczaszych, obrusznych, a także o służbę kuchenną – kucharzy, kuchcików, podkuchennych itd. Dbał także o zaopatrzenie stołu monarchy. Trzeba tu od razu powiedzieć, że Jadwiga i Jagiełło mieli odrębne kuchnie, odrębnych kucharzy, gustowali w swoich przysmakach i często jadali osobno. Mieli także odrębnych kuchmistrzów – zwyczaj ten utrzymał się zresztą do końca Polski szlacheckiej. 

Kuchmistrzem króla został Mikołaj Wężyk, o którym trudno coś więcej powiedzieć. Natomiast kuchmistrz królowej to bardzo znana postać. Został nim bardzo młody wówczas Jakusz z Boturzyna, wzorowo piastujący swój urząd. Młody człowiek bardzo szybko poradził sobie z obowiązkami kuchmistrza. Sprawował je tak dobrze, że pozostał na tym urzędzie nieprzerwanie na dworach kolejnych dwóch żon Jagiełły Anny i Elżbiety. Dbał o aprowizacje kuchni królowej, zarówno na zamku, jak i podczas wyjazdów, o opał, przez jego ręce przechodziły przechowywane w skarbcu cenne przyprawy. To on najczęściej zastępował ochmistrza podczas jego wyjazdów, a czasem nawet zastępował podkomorzego. Raz nawet sporządził dokument dla królowej Jadwigi, był zatem człowiekiem wykształconym (co nie oznacza studiów uniwersyteckich, a ukończenie szkół parafialnych w kraju).

Odrębnym, nowym urzędem na dworach królowej i króla, był podkomorzy. Jednakże utrzymał się on tylko na dworze królowej, na wzór węgierski, natomiast nie utworzono go na dworze władcy. Podkomorzy dbał o dobra oprawne królowej, rozsądzał ewentualne sprawy sporne w tych dobrach i pobierał z nich dochód, który przekazywał na ręce ochmistrza. Jednym z obowiązków podkomorzego było pobieranie ruszycy, czyli kary za zabójstwo kobiety w jej dobrach. Podkomorzowie na dworze Jadwigi zmieniali się dość często, jako piastujący tę funkcję wymieniany jest czasem w źródłach Jakusz. Do 1395 r. godność sprawował Spytek z Tarnowa, później zaś Gniewosz z Dalewic. 

Ważnym urzędem na dworze monarchy był podskarbi – człowiek, do którego spływały wszystkie dochody z dóbr królewskich oraz regaliów. Od czasów panowania Kazimierza Wielkiego był nim Dymitr z Goraja, a po jego awansie na marszałka dworu Jagiełły podskarbim został Ślązak, Hinczka z Roszkowic. To on posłował m.in. do Jagiełły do Krewa, władca zatem znał go od dawna i cenił. Z czasów Hinczki mamy zachowane skrupulatne rachunki dworskie pokazujące jak funkcjonował dwór i w co się najczęściej zaopatrywał. 

Do skarbca mieli wstęp tylko jego pracownicy – król i podskarbi, wszyscy inni nie mieli prawa wstępu do tych miejsc. Natomiast do odrębnej sali w skarbcu, gdzie trzymano insygnia królewskie i najważniejsze dokumenty, mógł wejść tylko podskarbi i władca. Nawet lustratorzy dóbr królewskich opisując zamek wawelski kończyli swój opis na drzwiach z napisem THESAURUS, czyli skarbiec, nie mogąc wejść dalej. W skarbcu trzymano także drogocenne sukna, drogie przyprawy, pergamin, papier, i najlepszy wosk. Podskarbi zatem musiał umieć pisać, czytać, rachować, a także potrafić ogarnąć wszystkie dochody, które wpływały do skarbca. 

Podskarbi dbał także o zaopatrzenie władcy podczas jego objazdów, kontaktował się z poszczególnymi stacjami, czyli miejscem pobytu władcy. Jeśli były one niedaleko Krakowa, wysyłał żywność dla króla i dworu, a jeśli były dalej – informował o pobycie króla i dosyłał w razie potrzeby fundusze, jeśli z dochodów stacji mogło nie starczyć na ich pobyt. Troszczył się także o posłów do i od króla, którym także ułatwiał trasę przejazdu, informując zawczasu, gdzie będą nocować lub stawać na posiłek, a nawet wykupował kilkukrotnie brata królewskiego Skirgiełlę z karczmy, kiedy ów przepił wszystko i karczmarz nie chciał go wypuścić bez zapłaty. 

Jadwiga miała też swoich podskarbich, pierwszym z nich był Sułek, a od 1397 r. Andrzej z Tur, dotychczasowy łożny królowej. Dochody królowej były jednak niewielkie,. co przekładało się na znaczenie urzędu podskarbiego królowej.

Bardzo ważną funkcję na obydwu dworach pełniła kancelaria. W momencie przybycia Jadwigi stworzono dla niej kancelarię, ale nie stała się ona skupiskiem najwybitniejszych intelektualistów, jak w przypadku Kazimierza Wielkiego, gdzie służyły takie postacie jak Zbigniew ze Szczyrzyca, czy Janusz Suchywilk. Urząd kanclerza zawsze pełniła osoba duchowna. Kanclerzem na dworze Jadwigi przed przybyciem Jagiełły był Zaklika z Międzygórza, a podkanclerzym Klemens z Moskorzowa, średnio wykształceni i z niezbyt znaczącej rodziny możnych. 

Kiedy przybył Władysław Jagiełło jego kancelaria momentalnie przebiła kancelarię królowej, tam właśnie zaczęli się pojawiać najwybitniejsi intelektualiści. To jego kancelaria stała się kancelarią o charakterze państwowym. Dotychczasowi kanclerz i podkanclerzy Jadwigi stanęli na czele kancelarii króla i sprawowali tę funkcję aż do śmierci władczyni. Natomiast kancelaria królowej działała od przypadku do przypadku, czasem jakiś dokument wystawiał Jakusz z Boturzyna, czasem któryś z ochmistrzów, raz nawet Spytek z Melsztyna, który nie pełnił żadnej funkcji dworskiej, widać zatem że nie spełniała ona żadnej kluczowej roli. 

Kanclerzowi i podkanclerzemu podlegali notariusze czyli pisarze, którzy szkolili się w kancelarii (nierzadko na wybitnych dyplomatów). Za czasów Jagiełły do 1399 r. takimi notariuszami byli późniejsi najwybitniejsi intelektualiści Królestwa Polskiego: Mikołaj z Kurowa, Mikołaj Trąba, Wojciech Jastrzębiec. Kancelaria króla była dwujęzyczna, wystawiano dokumenty zarówno w języku polskim, jak i ruskim. Służyli w niej również pisarze ruscy.

Nowością, której do tej pory nie było na dworze polskim, byli pokojowcy, czyli łożni. Byli oni najczęściej synami możnych panów, chociaż można było tam trafić nie tylko z racji majątku, czy pochodzenia, ale także dziełem przypadku. Dla nich znalezienie się na dworze było szansą na rozwój, a nierzadko dla tych lepiej urodzonych, na zaczęcie kariery dworskiej i sięgnięcie po wyższe urzędy. Odróżniali się od grupy dworzan, tym, że mieli służbę w osobistych pokojach króla i dbali o jego posługi, nie będzie tu zatem syna Spytka z Melsztyna, ale już pomniejszych szlachciców, szczególnie ludzi nowych, najczęściej niedawno przybyłych do Korony, jak np. Ślązaków. Często służyli oni w charakterze posłańców z różnymi listami mniejszej wagi – z ważniejszymi jeździli zaufani dworzanie, bądź urzędnicy (np. od podskarbiego, aby przygotować stację dla króla). 

Pokojowców wprowadził Jagiełło wzorem ruskich dworów, gdzie określano ich mianem sypialników lub po prostu otroków. Ulubionym łożnym Jagiełły był Hanusz (Hanuszko). Często łożni byli posłami pomiędzy królem, a królowa. Często stanowili ochronę różnych rzeczy i produktów przewożonych na stację. Czasem podskarbi wysyłał przez nich mniejsze sumy do stacji. Zwierzchnikiem łożnych był naturalnie marszałek dworu. Władca ich często nagradzał, a oprócz tego dbano o ich wyżywienie. Dwór królowej miał także swoich łożnych, ale było ich zdecydowanie mniej i odpowiadali oni przed ochmistrzem. 

Nowym urzędnikiem na dworze królowej był krajczy. Był nim ulubiony dworzanin Jadwigi, Zawisza z Oleśnicy, któremu królowa powierzyła swego czasu tajna misje przyjrzenia się nadjeżdżającemu Jagielle, aby wcześniej, chociaż z zaufanego opisu poznać wygląd i powierzchowność przyszłego małżonka.