Urodzona pomiędzy 3.10.1373 a 18.2.1374 – zmarła 17 lipca 1399 roku.

Najmłodsza z córek Elżbiety Bośniaczki I Ludwika Węgierskiego, wnuczka królowej Elżbiety.

Na dworze w Budzie odebrała staranne wykształcenie. Wysłana jako czteroletnie dziecko do Wiednia by poznać narzeczonego – Wilhelma Habsburga - i uczyć się języka oraz obyczaju.

Ślub z Jagiełłą wzięła gdy miała 12 lat. Od małego wychowywana, na przyszłą królową, znała swoje przeznaczenie i akceptowała je. Chociaż była wykształcona i dojrzała jak na swój wiek na początku pełniła głównie funkcje reprezentatywne. Przez panów polskich traktowana jako: „pani naturalna” królestwa.

Jadwiga w średniowieczu była jedyną kobietą, która była królem Polski. Młodo zasiadła na tronie, młodo wyszła za mąż i młodo zmarła, ale zapisała się w historii. Wiele wieków później Kościół ogłosił ją świętą. Jak radziła sobie z powinnościami króla, dziedzictwem Piastów i uwikłanych politycznie Andegawenów? Jak radziła sobie z miłością? Zaręczona z habsburskim księciem musiała dla dobra królestwa poślubić człowieka, z którym nie łączyła ją ani wiara, ani wykształcenie, ani wychowanie, a jedynie wspólny cel: dobro królestwa i księstwa, które zaczęły tworzyć wspólnotę.