Kiejstut zdobywa Wilno, Jagiełło poprzysięga zemstę. Panowie polscy otrzymują władzę od Ludwika. Spytek zostaje mianowany wojewodą krakowskim, ale wiadomość przychodzi tuż po śmierci jego ojca, Jaśka z Melsztyna.
Rok 1381. Zapisy testamentu królowej Elżbiety jednych cieszą, drugich smucą. Ludwik wyznaje Bośniaczce, że chce spełnić również ostatnią prośbę matki i wysłać Jadwigę do Polski. Margit opowiada Spytkowi tajemnice dotyczące śmierci jej brata. Jagiełło nie chce zerwać układu pokojowego z Krzyżakami i nie pomaga stryjowi. Kiejstut szykuje zemstę.
Rok 1380. Jadwiga szczęśliwa z powodu wizyty Wilhelma nie zdążyła pożegnać się z Elżbietą. Królowa Elżbieta umiera. Ludwik, opłakując matkę, zamierza spełnić jej ostatnią wolę i wysłać Jadwigę do Krakowa. Jagiełło wciąż zwleka z decyzją dotyczącą ślubu i chrztu w obrządku wschodnim. Jasiek uczy Pełkę i Spytka jak ważna jest rodzina.
Niemierza i Skirgiełło, wracając od Ludwika, zostają napadnięci przez ludzi Kiejstuta. Jadwiga i Wilhelm dowiadują się, że dorośli chcą zerwać ich zaręczyny i postanawiają uciec. Zawisza obejmuje funkcję biskupa krakowskiego. Pod presją stanowiska upija się i prosi Spytka o pomoc. Elżbieta, przed wyjazdem do klasztoru, daje Jadwidze specjalny prezent: szkatułkę z tajemniczą skrytką. Jej zawartość Jadwiga odkryje o wiele później.
1378 rok. Do Wiednia docierają wieści o śmierci Katarzyny – najstarszej córki Ludwika Andegaweńskiego i Elżbiety Bośniaczki. Ale tylko Węgrzy są w żałobie. Książę Leopold i księżna Viridis są szczęśliwi. Oto ich syn zostanie królem. Na Litwie wojna. Jogaiła postanawia ułożyć się z królem Ludwikiem. Wysyła do Budy dwóch posłów – swego ukochanego brata Skirgiełłę i jego druha Cyryla. Mają dogadać się z węgierskim królem i wykupić jeńców. W Krakowie natomiast królowa Elżbieta nie chce prezentów od Opolczyka…
W Koszycach panuje brak porozumienia stronnictwa andegaweńskiego i Wielkopolan, dopiero przyjazd Ludwika zmienia sytuację. Jagiełło omawia nowe warunki rozejmu z Zakonem, niespodziewanie jego sojusznikiem jest Witold. Jan z Kleparza otrzymuje od Elżbiety niezwykły prezent.
„Korona Królów” łączy dramat z historią, miłość z dziejami.
Władców czyni ludźmi, ludzi czyni władcami.
10 listopada 1370 roku w katedrze krakowskiej na Wawelu arcybiskup Jarosław Bogoria koronował na króla Polski Ludwika Andegaweńskiego, znanego w Polsce pod przydomkiem „Węgierski”. Korona Królestwa Polskiego zdobiła skronie przedstawiciela dynastii Andegaweńskiej przez dwanaście lat.
Po śmierci Giedymina w 1342 roku wydawało się, że podzielona pomiędzy siedmiu jego synów Litwa stanie się słaba i szybko padnie łupem najeźdźców. Takie niebezpieczeństwo spowodowało jednak, że dwaj aktywniejsi bracia postanowili wziąć sprawę w swoje ręce. Olgierd wraz z Kiejstutem obalili w 1345 roku nieudolnego Jawnutę. Za zgodą Kiejstuta tron wielkoksiążęcy objął Olgierd, który okazał się jednym z najwybitniejszych władców Litwy.
